Hai, mijn naam is Maria Butera (1966) op deze pagina vertel ik je graag iets meer over mijzelf, over mijn inspiratiebronnen, mijn werkervaring, mijn opleiding en mijn drijfveer.

MIJZELF

Ik hield als klein meisje erg van mooie kleding en accessoires en naar mate ik ouder werd hield ik dan ook erg van mode en alles wat daarbij hoorde, vooral de mode uit de jaren 50 vond ik fantastisch. Ik was me erg bewust van wat kleding, kleur en zelfexpressie met mijn zelfvertrouwen kon doen, ik droeg in mijn tienerjaren graag tweedehands kleding, vooral de mooie jasjes van mijn oma en de retro twinsets van mijn moeder waren favoriet. Het was dan ook niet zo gek dat ik op mijn 18de de opleiding Mode & Kleding ben gaan volgen en zo ben ik de modebranche ingerold.

WERKERVARING

Ik heb tot 2023 ruim 34 jaar in de modebranche gewerkt, waarvan 9 jaar in een schoenenzaak als verkoopmedewerkster en als assistent filiaalleidster en bijna 25 jaar bij een grote internationale modeketen. Hier heb ik een aantal verschillende functies mogen uitvoeren, het merendeel van de jaren heb ik gewerkt als Visual Merchandiser, waarbij ik naast het maken van etalages en up to date houden van de winkelvloer, ook presentaties en trainingen gaf aan collega’s. Ik mocht graag uitleggen en de ander iets bijbrengen, maar ook aanmoedigen en enthousiasmeren. Daarnaast werkte ik mee aan verschillende bouwprojecten voor nieuw te openen filialen en verbouwingen.

Ik genoot enorm van de interactie met de klanten, het bezig zijn met productplaatsing, promotie en sales. Het hele mechanisme wat nodig is om in de behoefte van de klant en de winkelier te voorzien vond ik mateloos interessant. Het stukje psychologie wat hierbij komt kijken was iets wat mij enorm fascineerde en vooral dat gedeelte wat invloed had op het maken van beslissingen.

Mijn overige werkervaring lees je op LinkedIn.

INSPIRATIEBRONNEN

Zo’n 25 jaar geleden kocht ik mijn eerste echte boek, Awaken the Gigant Within van Tony Robbins, (coach, trainer en schrijver) dit was een dikke pul van 500 pagina’s èn in het Engels. Ik was helemaal geen lezer, ik las alleen als er plaatjes in stonden. Ik zou en moest dit boek hebben, niet alleen wilde ik het geheim weten achter zelfmotivatie, maar ik wilde vooral mijzelf beter leren begrijpen èn invloed kunnen uitoefenen op mijn handelen.

Kort daarna kwam ik een artikel in een tijdschrift tegen over Stephen Covey, professor en schrijver, hij schreef het boek The 7 Habits of Highly Effective People.  En één van die habbits heeft mij vanaf toen nooit meer los gelaten. Ik heb het stukje uitgescheurd en draag dit sindsdien bij me in mijn portemonnee.

MIJN DRIJFVEER

Waarom komt de één wel vooruit in het leven en de ander niet?

Deze vraag en mijn mateloze nieuwsgierigheid naar persoonlijke ontwikkeling ligt aan de basis voor het willen begrijpen, het willen toepassen en het bewust willen ervaren van mijn eigen persoonlijke groei.

‘Hoewel mensen een biologische aanleg erven die hun de ruimte geeft om angst, jaloezie, zelfzucht en afgunst te voelen, erven wij een nog sterkere aanleg tot vriendelijkheid, mededogen, samenwerking, liefde en zorg - vooral voor degenen die in nood zijn. Dat aangeboren ethisch kompas is een biologisch kenmerk van onze soort’ Jerome Kagan emeritus hoogleraar in de kinderpsychologie aan de Harvard universiteit.

LEVENSERVARING

Als ik spreek over mijn levenservaring dan begint dit met mijn ervaring als kind, als meisje, als vrouw, als moeder en als mens.           En de ervaringen die ik heb opgedaan in de rollen die ik heb ingenomen in mijn leven. Eén belangrijk gegeven is dat ik een groot deel van mijn levenservaring heel bewust heb ervaren, ik was en ben nu nog erg nieuwsgierig naar mijn binnenwereld, mijn gedachten en naar mijzelf.

De vraag die ik mijzelf op een gegeven moment begon te stellen en die voor veel positieve verandering heeft gezorgd in mijn leven en nog steeds van toepassing is:

‘Wat kan ik zelf doen om mij te helpen?’

Ik ben opgegroeid in een gezin met ernstig psychisch lijden van mijn moeder die psychische stoornissen ontwikkelde tijdens mijn vroege kindertijd en van mijn vader die door de ontstane situatie ernstige overspannenheid en depressiviteit ontwikkelde.

Maar ook het psychisch lijden van mijn broertje, mijn zusje, mijn oudste broer en van mijzelf is iets waar ik naar mate ik ouder werd meer en meer begon in te zien en beter leerde te begrijpen.

GEZIN

Ons gezin bestond uit mijn moeder die na haar trouwen zoals dat in die tijd veel voor kwam de rol van huisvrouw en het moederschap op zich nam. Mijn vader was de kostwinner en werkte in die tijd in 3 ploegen in een textielfabriek bij ons in de regio. Mijn vader is begin jaren 60 als Italiaanse gastarbeider naar Nederland gekomen om te werken, al vrij snel leerde hij mijn moeder kennen en kregen verkering.

Mijn ouders kregen vier kinderen, twee  jongens en twee meisjes, mijn broertje was anders dan andere kinderen en later bleek hij een verstandelijke beperking te hebben. Dit gaf extra problemen omdat mijn moeder niet in staat was hem te geven wat hij nodig had en omdat hij behoorlijke gedragsproblematiek vertoonde die doordat hij niet de juiste aandacht kreeg alleen maar complexer werd. Zij was niet in staat om ons, kinderen op te voeden.

Toen ik 11 jaar was werd mijn zusje geboren, mijn zusje werd met het Syndroom van Down geboren, ook hier was mijn moeder niet in staat om haar de aandacht te geven die zij nodig had en toch probeerde ze op haar manier het zo goed mogelijk te doen. Natuurlijk is er door de jaren heen van alle kanten van alles geprobeerd om haar en ons te helpen maar men kon alleen maar helpen als mijn moeder hulp wilde accepteren, dit ‘wilde’ ze niet.

Mijn moeder leed eigenlijk mijn hele jeugd aan angstige waanideeën, was depressief en ontwikkelde psychoses en uiteindelijk schizofrenie. Tegen de tijd dat ik 15 jaar was werd mijn moeder eindelijk opgenomen in een psychiatrische kliniek, kort daarna is mijn zusje op 4,5 jarige leeftijd overleden, wat maakte dat mijn moeder natuurlijk naar huis kwam voor de begrafenis en vanaf dat moment weer thuis ging wonen.

KOPP-KIND

Ik heb heel lang gedacht dat ik het er goed vanaf had gebracht, pas in mijn volwassenheid begon ik last te krijgen van depressieve gevoelens, angsten en dwanghandelingen. Op dat moment wist ik helemaal niets van jeugdtrauma en al helemaal dacht ik niet dat ik daar last van zou hebben. Er gingen nog wel een aantal jaren overheen voordat ik de term KOPP-Kind (kinderen van ouders met psychische aandoeningen) hoorde en ik eindelijk mijzelf beter begon te leren begrijpen.

‘Er was helemaal niets mis met mij.’

Alles wat ik had ervaren, het gedrag wat ik vertoonde en de klachten en ziektebeelden die ondertussen had ontwikkelt waren een logische optelsom van wat ik heb moeten doorstaan als kind.

ONTDEKKINGSTOCHT

Toen ik een jaar of 30 was ben ik meer en meer bewust gaan werken aan mijzelf, kleine stapjes op ontdekkingstocht naar mijn binnenwereld en wat ik nu weet is dat het ook alleen maar met kleine stapjes kan. Er is geen andere manier, er zit een soort logisch ‘onzichtbaar’ stappenplan binnenin mij die ik op maar één manier kan volgen. Er bestaat geen sluiproute en niemand kan het voor mij doen, ik moet het zelf doen.

En ja, wat zou ik het mooi vinden als er bij wijze van spreken een handleiding bij de geboorte van elk kind zou zitten zodat ouders of verzorgers weten hoe om te gaan met het kind en zijn of haar behoeften. Zodat het kind tevreden en gelukkig kan opgroeien en zich kan ontwikkelen tot een veerkrachtig en liefdevolle volwassene.

COMPASSIE

Pas vrij recent vertelde mijn moeder mij nadat ik haar weer eens heel voorzichtig vroeg naar wat er in haar omging dat zij op 7 jarige  leeftijd samen met haar ouders en de rest van het gezin kort na de oorlog hun huis werden uitgezet en op straat stonden. En dat ze in het dorp waar zij toen woonden van deur naar deur moesten gaan om onderdak te vragen totdat ze eindelijk bij een boer in een schuur mochten verblijven.

Ik was echt verbaast, dit verhaalde kende ik niet en dacht gelijk aan hoe traumatisch dit moet zijn geweest voor zo’n jong meisje, hoe beangstigend en stressvol.

TOEKOMST

Ik kan steeds beter met meer mildheid kijken naar mijn jeugd, naar mijn ervaringen uit mijn kindertijd en naar mijn moeder. Ik heb geleerd dat de dingen niet altijd zijn zoals je denkt dat ze zijn. Je toekomstige ervaringen hebben invloed op de herinnering aan de ervaringen die je hebt uit het verleden. Dit betekent dat de herinnering aan het verleden veranderbaar is en dat betekent hoop voor de toekomst.